Rozdzial Drugi

Dedykacja dla: Oli, Alex, @rckme_pls i Koneko

"Wyedukowany giermek"

               Mijając po drodze dwie pary strzeżonych drzwi dotarliśmy na oddział morderstw, gdzie między innymi znajdowało się biuro Wilsona – można powiedzieć, że był bossem naszego departamentu. Mogę opisać go jako człowieka odważnego, zaciekle uczepionego zdrowego rozsądku i bezinteresownie oddanego swojej pracy. Każda przydzielona mu sprawa została rozwiązana z niesamowitą precyzją i pedantyzmem. Jego misterność była swojego rodzaju skarbem, każdy szczegół musiał idealnie pasować, a wszystkie tropy łączyć ze sobą w spójną całość.

 Mimo przemęczenia z jego ust wciąż nie znikał ten kuriozalny uśmiech. Czasem, kiedy całymi nocami pracował nad wielką sprawą przekształcał się on w psychopatyczny półuśmiech i nie znikał póki Wilson nie przestał żerować na kofeinie, i poszedł spać. Nie lada udręką było widzieć go w stanie bliskim obłędowi. Jego brązowe miejscowo posiwiałe włosy wyglądały jakby zostały  natapirowane, przyczyną było pewnie pociąganie i trzepanie nimi w apatii. Zielone oczy miał wtedy posiniałe i przekrwione, a jego ręce nie przestawały wykonywać czynności. Ciągle, jak nie pisały to stukały długopisem o blat biurka. Później tydzień nosił na nich opatrunki i ukrywał się przed wszystkimi jak, i gdzie tylko się dało, aż sprawa ucichnie i nikt nie będzie przejmować się poczciwym doktorem z wielkim zapałem.

Szczęściem jest to, że dziś wyglądał w miarę normalnie, bo prawdopodobnie mój nowy pomagier wystrzeliłby stąd jak z procy i uciekł.

- Vivienne, jak dobrze cię widzieć – wstał z krzesła tylko po to by mnie uściskać. – a ten młodzieniec to pewnie zastępstwo za Evansa.

-Calum Hood. Czuję się zaszczycony mogąc poznać tak bestselerową osobę.

Staruszek przysunął się lekko do mnie.

- Już go lubię – zaśmiał się. – Pilnuj się jej to będą z ciebie ludzie.

Calum zdawał się powoli rozluźniać w towarzystwie tak charyzmatycznego człowieka jakim był Jeff Wilson. Ramiona miał niżej, a sylwetka nie sprawiała już wrażenia wyższości, ale nadal pozostawała lekko spłoszona. Jak bezbronne zwierzę w klatce.

               Przeszliśmy do Sali konferencyjnej gdzie przy długim dębowym stole siedziało dziewięciu policjantów z wydziału śledczego, psychologowie z FBI i analityk Programu Zapobiegania Ciężkim Przestępcom. Zajęłam miejsca po prawej stronie Jeffa, a Calum zaraz obok mnie. Jeden z psychologów podsunął mi zestaw kolorowych kserokopii, które przestawiały dwa miejsca zbrodni. Dwa ciała, brak lewego żebra, kilka wyciętych kawałków skóry, ale coś mi nie pasowało. Coś bardzo oczywistego, ale nie mam zielonego pojęcia co. Przesunęłam jedno zdjęcie do Caluma.

               - Kto robi coś tak ohydnego? – mruknął cicho.

               - Od dziś to twoja praca – szepnęłam – mi też na początku było dziwnie.

Po raz kolejny zaczęłam przeglądać fotografie i wyniki sekcji, a kiedy ułożyłam je przed sobą na stole jak karty tarota, mimo głośniej dedukcji w pomieszczeniu, wiedziałam już co jest nie tak.        

- Kto przeprowadzał sekcję? – spytałam.

               - Doktor Steiner. – odpowiedział jeden z detektywów, mężczyzna w średnim wieku, o obleśnej, czerwonej twarzy. Jego przenikliwe szare oczy przesuwały się badawczo po moich rudych włosach, ustach, świdrujący wzrok zanurzył się na moment w rozchylenie przy kołnierzyku mojej czarnej bluzki, którą natychmiast poprawiłam. – dlaczego pani pyta?

Było w nim coś podejrzanego, coś co kuło w oczy od samego spojrzenia.

               - Jestem zaskoczona, że obrażenia pierwszej ofiary wywołały reakcję organizmu, a drugiej nie – wszyscy ludzie w pomieszczeniu teraz mi się przyglądali. – A poza tym, mimo że stan ciała wskazuje, iż śmierć nastąpiła zaledwie kilka dni przed znalezieniem kobiet, poziom elektrolitów drugiej nie pasuje do wyników fizycznych oględzin…

               - Jej co? – Wyraz twarzy Scarpetta – psychologa z FBI z którym dosyć często przyszło mi pracować, był w tej chwili mało inteligentny. Calum chrząknął.

- Poziom sodu w jej organizmie jest zdecydowanie wyższy niż przewidują normy, a ponieważ pierwiastek ten pozostaje w miarę stabilny także po śmierci, możemy przyjąć, że jego poziom był już wysoki w chwili śmierci.

Byłam więcej niż zaskoczona jego wypowiedzią. Kto by pomyślał, że nowy giermek może być aż tak mądry.

               - Calum Hood – wyciągnął rękę do nieznającego go mężczyzny.

               -Max Rocker, Stanowe Biuro Śledcze – ich uścisk dłoni był przesiąknięty chęcią górowania. Jak dla wszystkich facetów, liczy się tylko konkurowanie. – Wracając do sprawy. O czym świadczy wyższy poziom sodu?               

               - Może świadczyć o tym, że była bardzo odwodniona – wyjaśniłam. – Wiemy coś na temat sposobu odżywiania obu ofiar?

               Nikt nie potrafił mi odpowiedzieć. Po chwili odezwał się Scrapetta:

               - Dlatego porozmawiasz z ich rodzinami Vievienne. – odrzekł. – Od dziś sprawa zabójcy z Enfield Street jest twoja.

Wtedy wiedziałam już, że mój pościg dopiero się zacznie....

___________________

Nie sądziłam, że pisanie tego sprawi mi tak wielką radochę. 

Jak widzicie nowym partnerem Morrison  jest Calum, jeśli trafiliście to pochwalcie się w komentarzu :)
Nie sprawdzałam błędów

Podobało ci się - Skomentuj